Gouden Appels

El teu nom i el meu nom escrits en la paret… Vicent Andrés Estellés

Alleen een muur was wat mij van de Hesperiden scheidde. Aards paradijs waar de zon altijd stralend ondergaat en de avondschemer de planten in een gulden schijnsel hult. Waar de gouden appels van onsterfelijkheid werden bewaard totdat ze doel werden van Herakles’s elfde taak. De gouden appels van de zon die in de Wandering Aengus worden geplukt;

‘And pluck till time and times are done

The silver apples of the moon,

The golden apples of the sun.’

Maar mijn lief en ik waren niet in de Hesperiden tuin en zagen ook geen gouden appels hangen. Na een open atrium te zijn doorgegaan met een borstbeeld en een palm gestoken door het dak, betraden we de Jardi Botanic van de Universitat de Valencia. Gesticht in de 16^de eeuw maar met een geschiedenis die verder teruggaat, had deze botanische tuin in eerste instantie de taak om geneeskrachtige planten te cultiveren. In de 19^de eeuw werd de huidige locatie ingericht. Inmiddels was botanie als een aparte wetenschap uitgegroeid, apart van medicijnen. 4 hectares werden in 1802 ingericht, op een stuk land in de vorm van een trapezium. Vicente Alfonso Lorente was de eerste botanist die de leiding had over de nieuwe tuin, die hij volgens een streng schaakbord patroon inrichtte, ook wel bekend als een Linnaeus systeem.

Nu liepen wij over de kaarsrechte paden, Linnaeus had duidelijk geen Engelse tuin in zijn gedachten toen hij zijn ontwerp maakte. Maar zo wordt er niets aan het toeval overgelaten. Alle planten en bomen zijn volgens hun familietak onderverdeeld. Je loopt als het ware een stamboom af. Het was een winterse dag, de meeste bomen hadden al hun blad verloren, afgezien van de naald –en palmbomen. De strakblauwe lucht gaf een mooi contrast met de takken. In het arboretum verbaasde ik mij over magnolia’s olmen, Australische en Oost-Aziatische loofbomen alsmede verschillende palmensoorten. Ook leerde ik dat deze palmen geen jaarringen kennen, zoals het bij de overige soorten wel het geval is. In de tuin groeien ruim 4500 soorten en sommige bomen zijn meer dan 180 jaar oud. Verspreid staan er her en der verschillende gebouwen uit het einde van de 19^de eeuw, zoals een tropische kas en een soort huif die schaduw moet geven aan de planten. In deze kas waanden wij ons in het oerwoud van Belize, of ergens in de Amazone. De kas met orchideeën en vleesetende planten was helaas niet toegankelijk.

Na een rotstuin volgde een stuk met woestijnplanten. Hier zag ik nog nooit zoveel cactussen en vetplanten bij elkaar. Iets dat leek op een reusachtige Aloë Vera intrigeerde ons, en we gingen op zoek naar deze plant, die we nergens konden vinden. Toen zag mijn lief de vruchten van een cactus hangen, op de grond lagen er ook een aantal. Het is de vrucht die ook wel op pakken met verfrissende drank wordt afgebeeld. Gefascineerd raapte ze er een op, hierbij vergetend dat cactussen afweer kennen in de vorm van diverse soorten stekels en irriterende haartjes. De cactusvijg, zo worden deze vruchten genoemd, had in haar vingers minuscule stekeltjes afgezet, die niet zo zeer pijn deden maar gemeen irriteerden. We besloten terug te lopen naar het entreegebouw, waar we om een pincet vroegen. Gezeten op de plastic stoelen van het restauratie gedeelte dat ook bij de tuin hoorde, begonnen we aan het nauwkeurige karweitje om de prikkende deeltjes uit haar vingers te verwijderen.

De cactusvijgen bleken zo minder begeerlijk dan de gouden appels, hoewel ze op het eerste gezicht een verlangen naar verfrissing - en toch ergens het eeuwig leven? – hadden losgemaakt. Voor het stelen van deze vruchten zijn er blijkbaar toch nog helden nodig. Na dit avontuur liepen we nog een laatste rondje door de tuin. Hoe het zo kwam wist ik niet, maar de lucht leek mij blauwer dan thuis en de winter is hier ook iets minder venijnig. Omringt door de palmen en andere bomen wist ik mij geborgen. Ergens in een hoek ontdekte ik nog een Ginko Biloba boom waarvan de afgevallen bladeren als een gulden krans om de stam lagen. De stam die over een paar maanden weer groene bladeren zou dragen. En onze namen op de muur die de Hesperiden omsloot, toen we de tuin weer uitliepen meende ik nog naalden van de cactus te voelen.