De bril van de recensent

Dat van die onttovering zit me het meest dwars. Wat de schrijver daarover zei – dat was niet veel, maar hij was heel stellig en overtuigend – was me uit het hart gegrepen. Als critici bij elke roman, of die nu (auto)biografisch bedoeld is of niet, op zoek gaan naar wat aan de werkelijkheid ontleend is en hoe het in werkelijkheid precies zat, blijft er geen literatuur meer over. Dan wordt de verbeelding in haar hemd gezet en is al het werk van de schrijver tevergeefs geweest.